In the first summary of the Chandogya Upanishad seventh chapter: Narada, dissatisfied with the words found in the Vedas, Puranas, and Dharma Shastras, aspired to achieve self-enlightenment. Sanath Kumarar then progressively instructed him to meditate on voice, intention, decision, intelligence, meditation, spiritual knowledge, and physical strength, and as said, this progression persists in this post.
Sanathkumar then told Narada to meditate on Annam, the source of physical strength. The Prithvi (Earth) philosophy is associated with it. A sufficient supply of water (rainfall) is required for food production. Consequently, the teacher encouraged Narada through the Appu philosophy to concentrate on water, as it energizes food products, the body, and the Prithvi philosophy. Next, the Agni philosophy serves as the source of water (rain); the heat of the sun causes the seawater to evaporate through gas, forming rain. Narada received instruction in Agni Upasana, the philosophy of Theyu.
After that, Sanathkumar preached to Narada that he should meditate on Akasa Tattva with Prakasha, which is superior to Agni. Since Vayu Tattva is also associated with Agni Tattva, the cause of rain, it is not necessary to say Vayu Upasana separately. The teacher then advised Narada to meditate on the power of memory (smaranai), which surpasses Akasa and causes all forms of identification. The teacher then directed him to further focus on desire, which is the root of both activeness and passivity of the memory power.
Thus, Sanath Kumara gradually guided Narada to meditate on Prana (on Spandam itself; Spandan means movement), the source of all, by the vital prana, which is considered the highest state of Brahma upasana. Prana serves as the catalyst that unites consciousness and matter.
He who gives such regards to the pranas will be called as relatively ‘satyam vadatih 1.’ (सत्यं वदातिः १.) That is telling the truth in a relative manner. And if so, what will be the real ‘satyam vadatih 1.’ (सत्यं वदातिः १.)? That is telling the truth in a real manner.
Sri gurubhyo namaha🙏🏿
சாந்தோக்ய உபநிஷத்தின் ஏழாவது அத்தியாயத்தின் முதல் சுருக்கத்தில்: வேதங்கள், புராணங்கள் மற்றும் தர்ம சாஸ்திரங்களில் காணப்படும் வார்த்தைகளால் திருப்தியடையாத நாரதர், ஆன்ம ஞானம் அடைய விரும்பினார். குரல், எண்ணம், முடிவு, புத்திசாலித்தனம், தியானம், ஆன்மிக அறிவு மற்றும் உடல் வலிமை ஆகியவற்றைப் பற்றி தியானிக்க சனத்குமாரர் படிப்படியாக அவருக்கு அறிவுறுத்தினார், மேலும் இந்த முன்னேற்றம் இன்றைய பதிவில் தொடர்கிறது…
சனத்குமாரர், அதன் பின் நாரதரை உடல் வலிமை தியானத்திலிருந்து அதன் ஆதாரமான அன்னத்தை தியானிக்கும் படி அறிவுறுத்தப் பட்டார். இது பிருத்வி (பூமி) தத்துவத்துடன் தொடர்புடையது. அன்னம் உற்பத்திக்கு ஆதாரம் அளவான நீர் (மழை). நீரால் அன்னமும், அன்னமயகோசமான உடலும் , பிருத்வியும் வலிமைபெறுவதால், அப்பு தத்துவமான நீரை தியானம் செய்ய நாரதருக்கு அறிவுறுத்தப் பட்டது. நீருக்கு (மழைக்கு) ஆதாரம் அக்னிதத்துவம், சூரிய உஷ்ணத்தாலேயே கடல் நீர் வாயு மூலம் ஆவியாகி மழையாக பெய்கிறது. எனவே தேயு தத்துவமான அக்னி உபாசனை நாரதருக்கு அறிவுறுத்தப்பட்டது.
அதன் பின் சனத்குமாரர் ஆகாசத் தத்துவத்தை பிரகாசத்துடன் , அக்னிக்கும் மேம்பட்டதாக கருதி உபாசிக்கும் படி நாரதருக்கு உபதேசித்தார். மழைக்கு காரணமான அக்னி தத்துவத்துடன், வாயு தத்துவமும் இணைந்தே இருப்பதால் வாயு உபாசனை தனியாக சொல்லப் படவில்லை. ஆகாசத்துக்கும் மேம்பட்டதாக சுட்டும் திறன் கொண்ட ஸ்மரனையையும் (memory power), அதனின்று செயல் மற்றும் செயலற்ற தன்மைகள் கொண்ட ஸ்மரனையை தூண்ட காரணமாய் விளங்கும் ஆசையையும் (desire) தியானிக்கும் படி நாரதருக்கு உபாசிக்கப்பட்டது.
இவ்வாறு படிப்படியாக கொண்டு சென்று இறுதியாக அனைத்திற்கும் ஆதாரமான பிராணனையே, (ஸ்பந்ததையே ஸ்பந்தம் என்றால் அசைவு என்று பொருள்) பிராணனால் ப்ரஹ்ம உபாசனையாக கருதும் படி உபாசிக்கப்பட்டது. பிராணன் உணர்வு மற்றும் பொருளை இணைக்கும் ஊக்கியாக செயல்படுகிறது.
பிராணன்களுக்கு அத்தகைய மரியாதையை வழங்குபவர் ஒப்பீட்டளவில் ‘சத்யம் வததி 1.’ (सत्यं वदातिः १.) என்று அழைக்கப்படுவார், அது ஒப்பீட்டளவில் உண்மையைச் சொல்வது. அப்படியானால், உண்மையான ‘சத்யம் வதாதி 1.’ (सत्यं वदातिः १.) என்னவாக இருக்கும்? அதுதான் உண்மையை உண்மையான முறையில் சொல்வது.
ஸ்ரீ குருப்யோ நமஹ🙏🏿
Aadesh 