“Any belief you might have is going to be an obstacle to the real.”
The distinction between belief and truth is that belief is about thoughts, and truth is about experience without thought.
Since belief is usually based on thoughts, the primary belief in that is the belief that each person has in their own awareness. It is the thought of ‘I am alive’. That is emerging as a word from them as ‘I exist’.
However, everyone understands that this belief is not permanent. Because everyone is aware that ‘one day I shall be gone’.
Thus, it is this impermanent belief held by everyone that prevents their ‘real consciousness’ from unfolding. Because truth is a state of experience that is free of thoughts. That is, as stated by Thirumolar in Thirumanthiram,
He is the fragrance in the flower within.
He is sense; he is life. He is union; he is reunion; he is continuity beyond thought; he stands in the fragrance of flowers within.
If one can let go of such impermanent beliefs of ‘yes and no’, Shivam, the pure consciousness that naturally resides in such persons, manifests itself as sense and life, as the union and reunion, not thought but experiential consciousness.
In other words, ‘the true conscious Shivam that exists as the Yes’ itself manifests itself, unites the real (this body) with the life and makes it real, and Shivamaya,
“நீங்கள் வைத்திருக்கும் எந்த நம்பிக்கையும் உண்மைக்கு தடையாக இருக்கும்.”
நம்பிக்கைக்கும் உண்மைக்கும் உள்ள வேறுபாடு என்னவென்றால், நம்பிக்கை என்பது எண்ணங்களைப் பற்றியது, உண்மை என்பது சிந்தனை இல்லாத அனுபவத்தைப் பற்றியது.
நம்பிக்கை பொதுவாக எண்ணங்களை அடிப்படையாகக் கொண்டிருப்பதால், அதில் முதன்மையான நம்பிக்கை என்பது ஒவ்வொருவரும் தங்களது உணர்வின் மீது அவர்கள் கொண்டுள்ள நம்பிக்கையே எனலாம். அது ‘தான் உயிரோடு இருக்கிறேன்’ என்ற நினைப்பே ஆகும். அதுவே ‘நான் இருக்கிறேன்’ என்ற சொல்லாகவும் அவரவர்களிடமிருந்து வெளிப்பட்டுக் கொண்டிருக்கின்றது.
ஆனால் உண்மையில் அனைவரும் அறிவார்கள், தாம் கொண்டிருக்கும் இந்த நம்பிக்கை நிரந்தரமானது அல்ல என்று. ஏனெனில் ‘ஒரு நாள் நான் இல்லாமல் போய்விடுவேன்’ என்பதையும் அனைவரும் அறிவார்கள்.
இவ்வாறு ஒவ்வொருவரும் வைத்திருக்கும் இத்தகையை நிரந்தரமற்ற நம்பிக்கையே அவர்களது ‘உண்மையான உணர்வை பற்றிய பேரறிவு’ வெளிப்பட தடையாக இருந்து கொண்டிருக்கிறது. ஏனெனில் உண்மை என்பது எண்ணங்கள் அற்ற அனுபவ நிலை. அதாவது திருமூலர் தம் திருமந்திரத்தில்
“உணர்வும் அவனே உயிரும் அவனே
புணர்வும் அவனே புலவி யவனே
இணரும் அவன்தன்னை என்னலு மாகான்
துணரின் மலர்க்கந்தந் துன்னிநின் றானே.”
என்று சொல்லிய வண்ணம்,
‘ஆம் என்றும் இல்லை’ என்றும் இருக்கும் இத்தகைய நிரந்தரமற்ற நம்பிக்கை எண்ணங்களை ஒருவரால் விட்டுவிட முடியுமானால், அத்தகையோரிடம் இயல்பிலேயே குடிகொண்டிருக்கும் தூய உணர்வான சிவம், தாமே உயிராகவும், கூடலும் பிரிதலுமாக, எண்ணங்களால் அன்றி, அனுபவ உணர்வாக வெளிப்பட்டு நிற்கும்
அதாவது ‘ஆம் என்றே இருக்கும் மெய்யறிவான சிவம்’ தாமே வெளிப்பட்டு, மெய்யையும் (இவ்வுடம்பையும்) உயிரையும் இணைத்து மெய்யாக்கி (உண்மையாக்கி) சிவமயமாக ஆக்கிவிடும்.
திருச்சிற்றம்பலம் 🙏
Aadesh 