“Learning to be an Unlearner”
“Recognize that unlearning is the highest form of learning.”
:By Rumi.
Interpretation:
Unlearning does not necessarily mean that one is unintelligent or incapable of learning. He who can dissolve and forget everything he has learned in himself becomes a learner of a rare education known as unlearner. That is, everyone who seeks Jeevan Mukti should have this skill. In the 16th chapter of the Ashtavakra Gita, Rishi Ashtavakra speaks to King Janaka about the importance of such skill:
” If even Shiva, Vishnu or the lotus-born Brahma were your instructor, until you have forgotten everything you cannot be established within.”
But acquiring such a skill is not so easy. For that, the dualistic attitude must be completely overcome. Desire in jeevan mukti, Sadhguru’s instruction, unceasing effort, unshakable faith in Guru, knowledge of Brahman, mental fortitude, physical strength, etc. are essential for this. Despite the fact that they are all dualistic in nature, that one can transcend Dvaita with Dvaita Gnana alone and attain Advaita experience. After one thus attains Advaita experience,
The Brihadaranyaka Upanishad (2:4:12) explains such an experience,
“As a lump of salt, when thrown into water, becomes dissolved into water, and can not be taken out again, but wherever we taste (the water) it is salt—thus verily, O Maitreyi, does this great Being, endless, unlimited , consisting of nothing but knowledge, rise from these elements, and vanish again in them. “O Maitreyi, when he gets liberated,” then there will be no more knowledge (name).” Yagnavalkya said this.
That is to say, all the teachings of wisdom learned till then with knowledge, and when the knowledge vanishes in his liberation, it also vanishes by itself, so such a rare learner of unlearned education becomes eternally worshipable!
Eventually, all that one has learned will have to be forgotten. That is the statement by Ramana Maharshi on his Advaita experience.
Thiruchitrambalam 🙏🙏🙏
“கல்லாமை என்பது கற்றலின் மிக உயர்ந்த வடிவம் என்பதை உணருங்கள்.” என்பது சூபி ஞானி ஹஸ்ரத் ரூமியின் கூற்று.
விளக்கம்:
‘கல்லாமை’ என்றால் ஒருவன் அறிவற்றவனாகவோ, அல்லது கற்கும் திறனற்றவனாகவோ இருக்க வேண்டும் என்ற நியதி இல்லை. தான் கற்ற அனைத்தையும் தன்னில் தானே மறக்கக் கூடியவனே, ‘கல்லாமை’ என்னும் அரியதொரு கல்வியை கற்றவனாக ஆகின்றான். அதாவது, ஜீவன் முக்தியை நாடும் ஒவ்வொருவருமே இத்தகைய ஆற்றல் கொண்டிருக்க வேண்டும்.
அஷ்டவக்ர கீதையின் 16 வது அத்தியாயத்தில், ரிஷி அஷ்டாவக்ரர் இத்தகைய ஆற்றல் எவ்வளவு முக்கியம் என்பதைப் பற்றி ஜனக மன்னனிடம் பேசுகிறார்:
“சிவன், விஷ்ணு அல்லது தாமரையில் பிறந்த பிரம்மா கூட உங்களுக்கு பயிற்றுவிப்பவராக இருந்தாலும், நீங்கள் அனைத்தையும் மறந்துவிடும் வரை, உங்களை உள்ளே நிலைநிறுத்த முடியாது.”
ஆனால் இத்தகைய ஆற்றலை ஒருவர் பெறுவது என்பது அவ்வளவு எளிதென்று. அதற்கு ‘துவைத’ மனோபாவம் முற்றிலும் அகல வேண்டும். முத்தியில் விருப்பம், ஸத்குருவின் உபதேசம், இடைவிடாத முயற்சி, குருவின் மீது அசையாத நம்பிக்கை, பிரஹ்ம் ஞானம், மன உறுதி, உடல் வலிமை போன்றவைகள் இதற்கு அத்தியாவசியமாக வேண்டும். இவை அனைத்துமே ‘துவைத’ சம்பந்தம் கொண்டவைகளாக இருப்பினும்… துவைத ஞானத்தை கொண்டேதான் துவைதத்தை கடந்து, ஒருவர் அத்வைத அனுபவத்தை பெற இயலும் என்பதே இதன் உட்கருத்தாகும். அவ்வாறு ஒருவர் அத்வைத அனுபவத்தை பெற்ற பின்னர்…
பிருஹதாரண்யக உபநிஷத் (2:4:12) அத்தகைய அனுபவத்தை விளக்குகிறது,
“உப்புக் கட்டியாக, தண்ணீரில் எறியப்பட்டால், தண்ணீரில் கரைந்து, மீண்டும் வெளியே எடுக்க முடியாது, ஆனால் நாம் எங்கு (தண்ணீரை) ருசித்தாலும் அது உப்பாகும்-இவ்வாறு, ஓ மைத்ரேயி, இந்த மாபெரும் ஜீவியம், முடிவில்லாத, எல்லையற்றது. அறிவைத் தவிர வேறெதுவும் இல்லாதது, இந்தக் கூறுகளிலிருந்து எழுந்து, அவற்றில் மீண்டும் மறைந்துவிடும்.“ஓ மைத்ரேயி, அவன் விடுதலை பெறும்போது, இனி அறிவு (பெயர்) இருக்காது.” இவ்வாறு யாக்ஞவல்கியர் கூறினார்.”
அதாவது, அதுவரை அறிவைக் கொண்டு கற்ற ஞானக் கல்விகள் யாவும், அவனது விடுதலையில் அறிவு மறையும் போது அதுவும் தானே மறைந்து போய் விடுவதால், இத்தகைய அரியதொரு ‘கல்லாத கல்வியை கற்றவர்’ என்றென்றும் வணங்கத்தக்கவர் ஆகிறார்!
“கடைசியில், கற்றதை எல்லாம் மறந்துவிட வேண்டும்” என்பதே பகவான் ரமண மகரிஷியின் அத்வைத அனுபவ உபதேசம்.
திருச்சிற்றம்பலம்🙏🙏🙏
Aadesh 